یک روز  گریه وبغض ، دو دوست قدیمی با هم به گردش رفتند و تصمیم گرفتند که هر کدام یادگاری از خودشان روی زمین حک کنند. هنگامی که با هم در کنار ساحل قدم می زدند بغض تصمیم گرفت که یادگاریش را روی صخره ای محکم بنویسد اما گریه چنان محو تماشای دریا بود که فراموش کرد یادگاریش را جایی بنویسد . سال ها گذشت تا این که روزی دوباره گریه و بغض یکدیگر را کنار ساحل ملاقات کردند اما این بار دو دوست قدیمی یکدیگر را نشناختند . بغض آن قدر پیر و فرتوت شده بود که حتی نمی توانست عصایش را از زمین بردارد اما گریه هنوز هم جوان بود. تنها نشانی که ثابت می کرد این پیر عجوز و ناتوان و گریه ی جوان با هم زمانی دوست بودند همان یادگاری بود که روی صخره نوشته شده بود و بغض سال ها  این یادگاری را با خود حمل می کرد. یادگاری که یادآور خاطرات شیرین او با دوست قدیمی اش بود.